می گویند در "استعمار نو" ، دیگر بحث سلطه ی میدانی بر یک مملکت مطرح نیست. دیگر نیازی نیست حتی یک پادگان نظامی هم در کشور مستعمره وجود داشته باشد. در کشورهایی هم که استعمارگران پایگاه نظامی دارند، یا مانند بحرین هستند که استعمار نو آنجا هنوز در مرحله  ی گذار است یا مانند کشورهای اروپای شرقی که قدرت تولید فکر خود را در گنجه گذاشته اند و آرزو دارند که آمریکای دیگری شوند. حال اگر این کشور قدرتمند که بت آنهاست، درخواستی را داشته باشد، طبعاً سمعاً و طاعتاً !

 پ.ن. 1: باید در اثنای پیش درآمد این نوشته به این موضوع هم توجه داشت که "نو استعمار گران" بدون ابزرا رسانه، هیچ کاری از پیش نخواهند برد.

پ.ن. 2: این نقد به منزله ی آن نیست که تمام آنچه که در ژنو بر آن توافق شده است، صرفاً ظلمی آشکار به ملت و خیانت به دستاوردهای انقلاب اسلامی محسوب می شود. بلکه دستاوردهای قابل توجهی هم داشته است. اما انتظار اینکه در چرخه ی مصرف گرایی غربی قرار نگیریم، کم از انتظار برای به رسمیت شناختن حق غنی سازی کامل نیست.

امیرالمونین علیه السلام در خطبه ی 24 نهج البلاغه می فرمایند : « به جانم سوگند در مبارزه با مخالفان حق و آنان که در گمراهی فتنه و فساد غوطه ورند یک لحظه مدارا و سستی نمی کنم »